- ambigo
- amb-ĭgo, ĕre ( perf. tense not used), v. n. [ago].I.Lit., to go about or around:II.
ambigens patriam et declinans,
Tac. A. 6, [p. 102] 15 fin. —Trop., to wander about; to waver, hesitate, be undecided, to doubt, be in suspense (syn. dubito; class., but mostly in prose).—In this sense in Cic. either impers. or pass.a.Impers.:b.Quale quid sit, ambigitur,
is uncertain, Cic. de Or. 2, 26:omnis res eandem habet naturam ambigendi, de quā disceptari potest,
i. e. admits of arguments for and against, id. ib. 3, 29:ambigitur, quotiens uter utro sit prior,
Hor. Ep. 2, 1, 55:de nomine ipso ambigi video,
Plin. 33, 1, 4, § 10:adspici aliquando eam volucrem, non ambigitur,
it cannot be doubted, Tac. A. 6, 28.—Personal:c.cui rei primum occurreret, ambigebat,
Just. 29, 4:Alexandrum regnum Asiae occupaturum haud ambigere,
Curt. 3, 3; Tac. A. 12, 65:causa, de quā tu ambigis,
Gell. 14, 2:ambigebant de illis,
Vulg. Act. 5, 24.—Pass.:III.ambigitur status, in quo etc.,
Lucr. 3, 1074:in eo jure, quod ambigitur inter peritissimos,
of which there is a doubt, Cic. de Or. 1, 57; 2, 24:in eis causis, quae propter scriptum ambiguntur,
id. ib. 2, 26.—Transf.A.To argue, debate about something:B.ut inter eos, qui ambigunt, conveniat, quid sit id, de quo agatur,
Cic. Fin. 2, 2:ambigere de vero,
id. Or. 36.—To contend, dispute, wrangle, etc.: vicini nostri ambigunt de finibus, * Ter. Heaut. 3, 1, 90:ambigunt agnati cum eo, qui est heres,
Cic. Inv. 2, 42:de fundo,
id. Caecin. 8:de hereditate,
id. Verr. 2, 1, 45:de regno,
Liv. 40, 15.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.